Review: De laatste bewaker

“The Last Guardian” is het nieuwste avonturenspel van de makers van “Ikoon" Het is "Schaduw van de Colossus“. Bijna tien jaar later werd de titel is eindelijk vrijgegeven en aankomt Playstation4 met een episch verhaal over ontdekking en gezelschap. Bekijk mijn volledige analyse van een van de meest verwachte games aller tijden.

Oorspronkelijk onthuld in 2007 als een exclusief spel voor Playstation3The Last Guardian maakte tijdens zijn lange ontwikkelingsperiode turbulente tijden door. Het spel van de Japanse studio Team Ico, die de getalenteerde regisseur heeft Fumito Ueda voorafgaand aan de projecten, onderging verschillende uitstel totdat het werd gegeven zoals geannuleerd in het jaar 2014.

Na een lange periode na de annulering besloot de ontwikkelaar de productie van de titel, die tijdens de Sony-conferentie uit de as herrees, te hervatten tijdens de E3 2015, simpelweg de grootste gamesbeurs ter wereld. Sinds de nieuwe aankondiging zijn er verschillende onzekerheden rond het project geweest. Het traject ervan duurde immers langer dan de levensduur van de PlayStation 3 – het platform waarvoor de titel was oorspronkelijk gepland. Geloof me: The Last Guardian is eindelijk onder ons.

Het spel vertelt het verhaal van een jongen en zijn hybride dier, liefkozend ‘Brei“, een gigantisch wezen geïnspireerd door mythologische wezens. Samen gaan ze op een missie om de geheimen van een mythische wereld te ontdekken, waarbij ze de vriendschap die op onverwachte manieren is opgebouwd op de proef stellen.

De mechanica is eenvoudig en uitsluitend gericht op de interactie tussen het paar. In eerste instantie moet de jongen het vertrouwen van Trico winnen door middel van liefdevolle gebaren. Gedurende de hele reis leert de jongeman het dier natuurlijke bewegingen en handelingen uit te voeren, zoals springen, liggen en eten.

Verder komt het spel eigenlijk neer op zeer goed ontworpen obstakels en puzzels. De samenwerking tussen de jongeman en Trico wordt altijd op de proef gesteld in bijzondere puzzels en uitdagingen. Beiden moeten samenwerken, in dezelfde denkwijze, zodat de strategieën correct worden uitgevoerd.

Terwijl de jongen bijvoorbeeld tussen het puin op de top van een toren naar een hefboom zoekt, moet het dier strategisch op de grond blijven staan om zijn val op te vangen. Het is echt indrukwekkend om te zien hoe de mechanica goed werkt tussen het door de speler bestuurde personage en het door de machine bestuurde dier.

Met andere woorden: The Last Guardian is in wezen een fantastisch verkenningsspel. Ook al moet Trico de stenen ridders af en toe aanvallen, het bestuurbare personage is niet direct betrokken bij confrontaties en treedt alleen op de achtergrond op.

De kunstmatige intelligentie van het dier werkt goed, maar laat op bepaalde momenten te wensen over. Het is gebruikelijk om Trico midden in de scène verdwaald te zien zonder te weten wat hij moet doen, ook al krijgt hij meerdere keren de opdracht een bepaalde actie uit te voeren. Over het algemeen is het nodig om de aandacht van Trico te trekken en naar een element in de omgeving te wijzen om hem de taak te laten uitvoeren.

Desondanks lijkt er soms sprake te zijn van gebrekkige intelligentie iets met opzet zijn. Het is dezelfde moeilijkheid als een eigenaar die net een nieuw dier in huis heeft gehaald. In feite dezelfde moeilijkheid die Agro had bij het gehoorzamen van de bevelen van Wander. Trico moet beetje bij beetje worden getraind, dus je moet geduld hebben.

Omdat het al een bijna ongelooflijke tien jaar bestaat, is het logisch dat het spel een aantal technische beperkingen kent, zoals enigszins wazige texturen, subtiele licht- en reflectie-effecten, evenals schuchtere details in personages en landschapscomponenten.

Toch is de art direction dat wel onberispelijk en doet de naam Ueda eer aan, met fenomenale omgevingen en gebieden om te onthouden. Het artistieke patroon is op zijn beurt hetzelfde als dat gebruikt in Shadow of the Colossus, maar aangepast aan de huidige generatie consoles – inclusief ondersteuning voor de HDR-functie, die het kleurniveau in evenwicht brengt.

Zoals verwacht wordt het avontuur op meesterlijke wijze geleid door prachtige liedjes georkestreerd in actiescènes. Bovendien zijn alleen het geschreeuw van de jongeman en de zware voetstappen van Trico te horen, wat het gevoel van isolatie versterkt.