In de loop der jaren worden glasvezel-internetverbindingen steeds gebruikelijker in ons dagelijks leven. Ze worden vooral gebruikt voor snellere internetverbindingen in bedrijven, maar ook voor huishoudelijk gebruik. Omdat het echter is gemaakt van een materiaal dat bekend staat als siliciumoxide kristalis de toepassing ervan beperkt op bepaalde gebieden, zoals de geneeskunde. Onlangs is een uitvinding van onderzoekers uit Unicamp – Staatsuniversiteit van Campinas, ontwikkelde een materiaal uit zeewier.
In de praktijk wordt het materiaal gesynthetiseerd uit de agar, een natuurlijke gelatinebrengt de nieuwigheid kenmerken met zich mee die op een bepaalde manier inherent zijn aan organische composities: dat is het ook biologisch afbreekbaar, biocompatibel en zelfs eetbaar. Met andere woorden: hierdoor kunnen dit soort sondes, na implantatie in levende organismen, volledig worden geabsorbeerd. Een voorbeeld van het gebruik ervan is de transmissie van licht voor fototherapie of optogenetica – zoals de stimulatie van neuronen door licht om neuronale circuits te analyseren.
In een interview, Eric Fujiwara, een van de onderzoekers die bij het onderzoek betrokken was, vertelt details over de prestatie:
“Onze optische vezel bestaat uit een agarcilinder met een uitwendige diameter van 2,5 mm, en een regelmatige interne opstelling van zes cilindrische luchtgaten, elk met een diameter van 0,5 mm, die een massieve kern omringen. Het licht wordt beperkt vanwege het verschil tussen de brekingsindices van de agarkern en de luchtgaten.”
Bovendien gaan de initiële verwachtingen van de technologie verder. Dit komt omdat, na testen in verschillende media, zoals lucht, water, ethanol en aceton, werd geverifieerd dat de optische vezel van zeewier gevoelig is voor de omgeving, wat direct bewijst dat hij als sensor functioneert. Daarom is de detectie van micro-organismen in specifieke organen niet ver verwijderd van de praktische realiteit, wat eerlijk gezegd ongelooflijk is.
Eric specificeert het volgende verder:
“Het feit dat gelatine structurele veranderingen ondergaat onder variaties in temperatuur, vochtigheid en pH maakt de vezel geschikt voor optische detectiedoeleinden. In dit geval kan de golfgeleider worden uitgevoerd als een wegwerpbare monstereenheid, die de benodigde voedingsstoffen bevat. De cellen die in het apparaat zijn geïmmobiliseerd, worden optisch waargenomen en het signaal wordt geanalyseerd met behulp van een camera of spectrometer.”
Wat vond je van de uitvinding van de universiteitsstudenten? Laat het achter in de reacties!
Met aanvullende informatie: Technologische innovatie
